Unha novela fundamental na obra de Carlos Casares, Deus sentado nun sillón azul viu a luz por vez primeira no ano 1996 e aparece agora publicada (2005) nunha nova edición dentro da Biblioteca Carlos Casares, que Editorial Galaxia dedica á obra do autor ourensán.
Casares comeza Deus sentado nun sillón azul describindo unha muller que observa a través dunha ventá. Na casa de enfronte, le e fuma sentado nun sillón azul. Ela ve un ser avellentado que semella agardar algo escuro e terrible, xa non é aquel profesor mozo, brillante e inchado coa superioridade dun Deus. Transcorrerá xa un tempo marcado pola dor e o desexo, polo amor e o crime. Un tempo inzado de palabras e actos sobre os que a memoria bota nova luz.
Casares constrúe unha ficción na que a narración axuda a reflexionar sobre o papel dos intelectuais, a súa responsabilidade e as relacións co poder. Deus sentado nun sillón azul tamén é unha esclarecedora meditación sobre a elaboración da memoria e a influencia do paso do tempo sobre o xeito de entender a vida
Una novela fundamental en la obra de Carlos Casares, Dios sentado en un sillón azul vió la luz por vez primera en el año 1996.
Casares empieza Dios sentado en un sillón azul describiendo a una mujer que observa a través de una ventana. En la casa de enfrente, lee y fuma sentado en un sillón azul. Ella ve un ser entrado en años que parece esperar algo oscuro y terrible, ya no es aquel profesor joven, brillante e inchado con la superioridad de un Dios. Transcurrirá ya un tiempo marcado por el dolor y el deseo, por el amor y el crimen. Un tiempo lleno de palabras y actos sobre los que la memoria echa nueva luz.
Casares construye una ficción en la que la narración ayuda a reflexionar sobre el papel de los intelectuales, su responsabilidad en las relaciones con el poder. Dios sentado en un sillón azul también es una esclarecedora meditación sobre la elaboración de la memoria y la influencia del paso del tiempo sobre la manera de entender la vida
Una de las obras cumbre de Carlos Casares. Os dejo un artículo en El País del año 1997 en el que se habla de la obra
http://elpais.com/diario/1997/01/16/cul ... 50215.html