La epístola de la semana

Aquellas maravillosas cartas.

Moderador: natura

Avatar de Usuario
1452
Vivo aquí
Mensajes: 12046
Registrado: 22 Sep 2007 12:36
Ubicación: Entre tus brazos...

Mensaje por 1452 »

¡Qué pasada de hilo! :D
1
Avatar de Usuario
madison
La dama misteriosa
Mensajes: 41144
Registrado: 15 May 2005 21:51

Mensaje por madison »

:lol: :lol:
estoy tan contenta de que os guste :P
Avatar de Usuario
maverick
Me estoy empezando a viciar
Mensajes: 252
Registrado: 10 Feb 2008 07:40
Ubicación: asturias

Gracias

Mensaje por maverick »

Andromeda escribió::shock: ¡Qué lindo Maverick!!!
Como tu nick... ¡qué futurista y qué sugerente!

Me alegra que te guste Andrómeda...
Un abrazo :60:
1
Avatar de Usuario
maverick
Me estoy empezando a viciar
Mensajes: 252
Registrado: 10 Feb 2008 07:40
Ubicación: asturias

Para Lois Lane

Mensaje por maverick »

Alicia escribió:Querido S:
... inclusive el equipo de élite de bomberos de la ciudad y los SWAT, supe que eras un regalo del cielo para todos.
Tuya siempre
Lois Lane


Querida Lois Lane:

Creo que ya va siendo hora que sepas la verdad... No tengo valor para decírtelo a la cara... Todo esto es un montaje que se nos ha ido completamente de las manos. El Daily Planet es una tapadera que me había montado para ocultar aquello a lo que verdaderamente me dedico: tráfico de armas y de calzoncillos de antes de la segunda guerra. Lo de la niña en el Empire fue una fatal casualidad al pillarme en un complicado asunto con su tía en el ascensor. Tuve que salir corriendo por la escalera de emergencia cuando apareció su marido. Me olvidé el traje de S. y la niña se escapó con él hacia la azotea del edificio. Intentaba recuperarlo para que no se viniese abajo todo el lío. El marido prendió fuego al Empire del cabreo que se agarró. Los SWAT y los bomberos aparecieron porque teníamos que hacer una entrega a un cartel colombiano. Sí, también están en este "fregao"... Siento desilusionarte Lois... es todo una maldita mentira, incluso lo de volar... Este es un truco que aprendí en España después de comer un plato de lo que allí llaman "fabada"... pero te aconsejo que no lo pruebes a menos que estés debidamente preparada. El único bueno en todo esto es Lex, que trabaja para el FBI y ya me viene siguiendo los talones... Esto se acaba Lois... Siento que hayas tenido que enterarte de esta forma...

Te recordaré todos los días desde mi celda...
Super.
1
Avatar de Usuario
1452
Vivo aquí
Mensajes: 12046
Registrado: 22 Sep 2007 12:36
Ubicación: Entre tus brazos...

Mensaje por 1452 »

Yo para empezar voy a transcribir una carta que me encontré hace muchos años, tantos como diecinueve...

Per a Pilar
Juliol, 1981

Tinc por de no saber escriure una carta d'amor, i més encara una carta d'amor com esta, que no l'he escrita mai: una carta d'amor a la meua dona, després de catorze anys de casats, supose que no deu ser molt corrent. Segur que a eixos marits "segurs i sense problemes" que a vegades dius que admires tant, no els passen les coses que em passen a mi, i no arriba un punt que necessiten posar-les pes escrit. I escric a máquina, pequé a má en tremolaria tant el pols que no podría escriure.

Han sigut uns días terribles i fascinants, des de que te'n vas anar. Ara ja falten poques hores per qué tornes, i a mi també em torna, poc a poc, molt insegurament, una miqueta de serenitat: desapareis lentament l'engoixa, peró continua present un desfici constant, una sensació de faltar-me l'aire, de ferse'm un nus a la gola, de tremolar-me les cames o tot el cos, de bategar-me violentament el cor i les venes del cap. No sé si m'explique bé, o si t'ho podrás creure. Et vull amb cada partícula de mi mateix. I voldría dir-te tantes coses, que no sé per quina començar, ni cuantes seran impossibles d'expressar.

Durant més de vuitanta hores, minut a minut, he passar, i estic passant, el mal d'amor, com una malaltia o una febre que no baixa. Una cosa plena de dolor i de meravella: patir una cosa així per la meua dona, després de tants anys junts, quan se suposa que l'amor hauria de ser només una tendresa tranquila i pacífica, o quasi una rutina, o en el millor dels casos un estat de calma segura. Doncs no, no és aixó (i la part bona del meu mal d'amor és que em meravellava de sentir-lo i em donava alegría), no ha sigut aixó estos dies, sinó una cosa dolorosa i violenta, no sé com dir-ho, un buit, una ánsia, una sensació que totes les coses al meu voltant eren neutres i buides sense la teua preséncia...I jo flotant pel mig con un fantasma.

Coses molt rares i precioses, amor meu, doloroses i boniques al mateix temps. No sé si voldria o no voldria tornar-les a passar: d'una banda no, pel que tenen d'angoixa, de por, d' inseguretat i de dolor; péro d'altra banda, sí, pel que tenen de sentir l'amor viu i exaltat, violent, com una planta verda i jove que cual l'has regada i abonada i li has tallat les fulles mortes i velles, torna a créixer salvatgement dins de tu i t'omple i t'ocupa tots els racons del cos i de l'ánima, quasi t'ofega de tanta força...Ja sé que açó no ho resistiria molts dies, que és com una febre que mentre la tens no ports fer absolutament res, ni pensar ni sentir cap altra cosa. Péro és una exaltació tan gran, tan intensa, que tampoc voldría que se n'anara del tot. Quan passe --perqué ha de passar necessáriament--, haurás deixat en el més profund de mi una altra marca, o cicatriu, o senyal de la teua preséncia (curiosa paradoxa: ara, absent, i més intensament present que mai...).

¿Per qué m'ha passat tot aixó justament ara, cuan altres vegades hem estat separats molt més temps i no m'arribava a trovar tan angoixat i violentament enamorat? No ho sé ben bé. Potser és perqué te n'has anat precisament després d'uns dies en qué havíem tingut hores tan intenses de crisi, d'intimitat i de plaer. Potser que per la mateixa agitació de la setmana anterior em trobava cansat i desarmat. Vull dir sense forces per resistir els atacs de l'antiga gelosía, sense forces tampoc per a resisitir la meua própia imaginació: ara ella está fent..., será ara, esta vesprada, en este mateix moment, o esta nit...?, ja m'entens: i és igual que haje sigut real o no: no estic parlant de tu, sinó de mi (tu has fet molt bé d'anar-te'n uns dies i tot aixó). O aixó que t'he dit tantes vegades, que no m'afecten tant els fets com la persona...: la vella ferida, ja saps. Peró deixem estar açó, que no és el tema.

El tema és que durant tres dies i mig no he pogut pensar en res més que en tu. Ni en fills, ni en llibres, ni en cases ni en res: només en tu, tot el temps, de dia i de nit (dos nits prácticament sense dormir: a la tercera, esgotament i colp de pastilla), a totes les hores. El tema és també que he mesurat --ja ho sabia peró ara ha sigut com una revelació vivíssima-- la infinita distáncia que hiha entre tu i qualsevol "contacte" ocasional que haja tingut o puga tindre: amb quina facilitat tot s'esborra i desapareix com si llevares la pols, i quedes sempre tu, única, inmensa, tu totes les coses, tu tot el meu món, tu tota la mar, tu tot el llit, tu tot el cel, tu tot el sexe, tu tot de tot.

Quina passió, amor meu, en els dos sentits de la paraula: quina manera de patir i d'exaltar-me! Jo vull només que el meu amor siga capaç de produir, de tant en tant, esta classe de febra. Que conserve la força per sacsejar-me tot tan violentament. Vull sentir-lo així, com una passió d'amant. No com una pacífica seguretat conjugal sense risc ni perill.

Ara tu ja estás tornant. D'ací unes poques hores et tornaré a vore, i potser ja no se'm notará tant tot açó. Potser cuan vaja a buscar-te, quan et veja baixar del tren, de repent ja em sentiré segur, tranquil, "curat" de tots els mals. Per aixó mateix t'he volgut escriure ara esta carta: per a que sápigues de quina manera t'he estimat (encara que esta explicació escrita només et pot donar un reflex molt apagat i curt), de quina manera t'estime.

És una carta d'amor: primer te l'aprens de mémoria, després la cremes. Com et vull! Amb quina fam i quina set i quina ánsia! No ho podria explicar mai, per molt que escriguera. M'estan pujant les llágrimes als ulls.


--------------------------------------------

Para Pilar
Julio, 1981

Tengo miedo de no saber escribir una carta de amor y más todavía una carta como esta, que no la he escrito nunca: una carta de amor a mi mujer, después de catorce años de casados, supongo que no debe ser muy corriente. Seguro que a esos maridos “seguros y sin problemas” que a veces dices que admiras tanto, no les pasan las cosas que me pasan a mí y no llega un punto que necesitan ponerlas por escrito. Y escribo a máquina, porque a mano me temblaría tanto el pulso que no podría escribir.

Han sido unos días terribles y fascinantes, desde que te fuiste. Ahora ya faltan pocas horas para que vuelvas y a mí también me vuelve poco a poco, muy inseguramente, un poco de serenidad: desaparece lentamente la angustia, pero continua presente una desazón constante, una sensación de que me falta el aire, de hacérseme un nudo en la garganta, de temblarme las piernas o todo el cuerpo, de latirme violentamente el corazón y las venas de la cabeza. No se si me explico bien, o si no te lo podrás creer. Te quiero con cada partícula de mí mismo. Y querría decirte tantas cosas, que no sé por cual comenzar, ni cuantas serán imposibles de expresar.

Durante más de ochenta horas, minuto a minuto, he pasado y estoy pasando, el mal de amor, como una enfermedad o una fiebre que no baja. Una cosa llena de dolor y maravilla: sufrir una cosa así por mi esposa, después de tantos años juntos, cuando se supone que el amor tendría que ser nada más una ternura tranquila y pacífica, o casi una rutina, o en el mejor de los casos un estado de calma segura. Pues no, no es eso (y la parte buena de mi mal de amor es que me maravillaba de sentirlo y me daba alegría), no ha sido eso estos días, sino una cosa dolorosa y violenta, no sé como decirlo, un vacío, un ansia, una sensación de que todas las cosas a mi alrededor eran neutras y vacías sin tu presencia….Y yo flotando por el medio como un fantasma.

Cosas muy raras y preciosas, amor mío, dolorosas y bellas al mismo tiempo. No sé si querría o no querría volverlas a pasar: por una parte no, por lo que tienen de angustia, de miedo, de inseguridad y de dolor; pero por otra parte sí, por lo que tienen de sentir el amor vivo y exaltado, violento, como una plante verde y joven que cuando la has regado y abonado y le has cortado las hojas muertas y viejas, vuelve a crecer salvajemente dentro de ti y te llena y te ocupa todos los rincones del cuerpo y del alma, casi te ahoga con tanta fuerza…Ya sé que esto no lo resistiría muchos días, que es como una fiebre que mientras la tienes no puedes hacer absolutamente nada, ni pensar ni sentir ninguna otra cosa. Pero es una exaltación tan grande, tan intensa, que tampoco querría que se fuera del todo. Cuando pase –porque tiene que pasar necesariamente-, habrás dejado en lo más profundo de mí otra marca, o cicatriz, o señal tu presencia (curiosa paradoja: ahora, ausente y más intensamente presente que nunca…)

¿Por qué me ha pasado todo esto justamente ahora, cuando otras veces hemos estado separados mucho más tiempo y no me llegaba a sentir tan angustiado y violentamente enamorado? No lo sé bien. Puede ser porque te has ido precisamente después de unos días en los que habíamos tenido horas tan intensas de crisis, de intimidad y de placer. Puede ser que por la misma agitación de la semana anterior me encontraba cansado y desarmado. Quiero decir sin fuerzas para resistir los ataques de los antiguos celos, sin fuerzas tampoco para resistir mi propia imaginación: ¿ahora ella está haciendo…será ahora, esta tarde, en esto mismo momento, o esta noche…? Ya me entiendes; y da igual que haya sido real o no, no estoy hablando de ti, sino de mí (tú has hecho muy bien yéndote unos días y todo eso). O eso que te he dicho tantas veces, que no me afectan tantos los hechos como la persona…la vieja herida, ya sabes. Pero dejemos estar eso, que no es el tema.

El tema es que durante tres días y medio no he podido pensar en nada más que en ti. Ni en hijos, ni en libros, ni en casas, ni en nada: nada más en ti, todo el tiempo, de día y de noche (dos noches prácticamente sin dormir, a la tercer, agotamiento y golpe de pastilla), a todas horas. El tema es también que he medido –ya lo sabía pero ha sido como una revelación vivísima- la infinita distancia que hay entre tú y cualquier “contacto” ocasional que haya tenido o pueda tener: con cuanta facilidad todo se borra y desaparece como si le quitaras el polvo y quedaras siempre tú, única, inmensa, tú todas las cosas, tú todo mi mundo, tú toda el mar, tú toda la cama, tú todo el cielo, tú todo el sexo, tú todo de todo.

Qué pasión, amor mío, en los dos sentidos de la palabra: ¡qué manera de sufrir y de exaltarme! Yo quiero nada más que mi amor sea capaz de producir, de tanto en tanto, esta clase de fiebre.
Que conserve la fuerza para zarandearme todo tan violentamente. Quiero sentirlo así, como una pasión de amante. No como una pacífica seguridad conyugal sin riesgo ni peligro.

Ahora tú ya estás volviendo. De aquí a unas horas te volveré a ver y puede ser, que ya no se me note tanto todo esto. Puede ser, que cuando vaya a buscarte, cuando te vea bajar del tren, de repente ya me sentiré seguro, tranquilo, “curado” de todos los males. Por eso mismo te he querido escribir ahora esta carta: para que sepas de qué manera te he amado (aunque esta explicación escrita, nada más te pueda mostrar un reflejo muy apagado y breve), de qué manera te amo.

Es una carta de amor: primero te la aprendes de memoria, después la quemas. ¡Cómo te quiero!¿Con que hambre y qué sed y qué ansia!
No lo podría explicar nunca, por mucho que escribiera. Se me están empezando a llenar los ojos de lágrimas.
1
Avatar de Usuario
Ivanovich
Foroadicto
Mensajes: 3168
Registrado: 18 Oct 2007 12:21

Mensaje por Ivanovich »

Mil Nieves,

No me atrevo a opinar de la carta, porque no se donde te toca, de hecho no se si es real o imaginaria .... pero para mi aquí están los dos párrafos clave y contradictorios (¿o no tanto?) que retratan a quien la escribió ¿no?, una carta impulsada por un sentimiento que quizá no sea verdaderamente el amor del que habla (vaya, ya opiné).
... sin fuerzas para resistir los ataques de los antiguos celos, sin fuerzas tampoco para resistir mi propia imaginación: ¿ahora ella está haciendo…será ahora, esta tarde, en esto mismo momento, o esta noche…? Ya me entiendes; y da igual que haya sido real o no, no estoy hablando de ti, sino de mí ...
El tema es también que he medido –ya lo sabía pero ha sido como una revelación vivísima- la infinita distancia que hay entre tú y cualquier “contacto” ocasional que haya tenido o pueda tener: con cuanta facilidad todo se borra y desaparece como si le quitaras el polvo y quedaras siempre tú ....
Me suena eso de catorce años de casados :lol: :lol:
Avatar de Usuario
1452
Vivo aquí
Mensajes: 12046
Registrado: 22 Sep 2007 12:36
Ubicación: Entre tus brazos...

Mensaje por 1452 »

Ivanovich, es una carta totalmente real. Como he puesto al principio, me la encontré hace muchos años...
1
Avatar de Usuario
Andromeda
Vivo aquí
Mensajes: 7882
Registrado: 18 Oct 2007 20:56
Ubicación: Al otro lado del mar
Contactar:

Mensaje por Andromeda »

Maverick escribió:
Como tu nick... ¡qué futurista y qué sugerente!
Me alegra que te guste Andrómeda...
:60: :60: :60:

Mil, Iván:
Yo entendí que se trata de un matrimonio que ha revivido las llamas del amor. Él ha sido infiel pero esas aventuras, al parecer, han carecido de importancia. :roll:
Pero ahora que la infiel ha sido ella entonces sí que la ama apasionadamente, como nunca, y no deja de pensar en el amor inflamado que se ha despertado, de repente, en sí mismo.

Aquí intento justificar mi apreciación: :mrgreen:

Amor que renace intensamente:
Te quiero con cada partícula de mí mismo
Tras los hechos: :lol:
sufrir una cosa así por mi esposa, después de tantos años juntos, cuando se supone que el amor tendría que ser nada más una ternura tranquila y pacífica, o casi una rutina, o en el mejor de los casos un estado de calma segura.
Ese amor cobra una nueva dimensión, lástima que sólo un caso de infidelidad pueda causar la inseguridad suficiente (o el sentimiento... :roll: ) en una persona como para no querer perder algo que quizás ya no importaba:
como una plante verde y joven que cuando la has regado y abonado y le has cortado las hojas muertas y viejas, vuelve a crecer salvajemente dentro de ti y te llena y te ocupa todos los rincones del cuerpo y del alma, casi te ahoga con tanta fuerza…
Él se tortura con viejos celos (ante los -probables- nuevos sucesos, o bien ya enloqueció sólo de pensar en los anteriores. :lol: ):
Quiero decir sin fuerzas para resistir los ataques de los antiguos celos, sin fuerzas tampoco para resistir mi propia imaginación: ¿ahora ella está haciendo…será ahora, esta tarde, en esto mismo momento, o esta noche…?
Muy dolido:
O eso que te he dicho tantas veces, que no me afectan tantos los hechos como la persona…la vieja herida, ya sabes. Pero dejemos estar eso, que no es el tema.


Pero eso sí, todo lo que ÉL ha hecho carece de importancia :evil: :roll: :
cualquier “contacto” ocasional que haya tenido o pueda tener: con cuanta facilidad todo se borra y desaparece como si le quitaras el polvo y quedaras siempre tú, única, inmensa, tú todas las cosas, tú todo mi mundo, tú toda el mar, tú toda la cama, tú todo el cielo, tú todo el sexo, tú todo de todo.
Chicas, el caso es que para conservar este amor...
Qué pasión, amor mío, en los dos sentidos de la palabra: ¡qué manera de sufrir y de exaltarme! Yo quiero nada más que mi amor sea capaz de producir, de tanto en tanto, esta clase de fiebre.
...Hay que ser infieles!!!!!!!!!!!!!!!!!! :roll:

:lol: :lol: :lol: :lol: :lol:

Gracias, me encantó la carta Mil.

:60:
Imagen
Avatar de Usuario
julia
La mamma
Mensajes: 48791
Registrado: 13 Abr 2006 09:54
Ubicación: Zaragoza
Contactar:

Mensaje por julia »

Esperada amiga:
Hace tiempo que rondas las esquinas de mi vida. No se que esperas de mi, pero siempre te encuentro en los lugares mas inconvenientes, en los momentos mas inoportunos.
Estoy cansada de tropezar contigo cuando parece que ha llegado la calma a mi existencia, cuando todo empieza a ser coherente y tranquilo. De repente apareces y trastornas el paso de los dias que empiezan a armonizar con mi busqueda del equilibrio.
No quiero mas reencuentros hasta que llegue el ultimo. Se que no vas a hacerme caso, que e burlas de mi esperanzas y que haras lo que siempe te apetece: alterar y romper los momentos de paz con esa escusa de tan manida de es el destino o ley de vida.

No quiero verte , ni encontrarte aunque te entienda.
Pero si vienes por favor, hazlo deprisa, no me tengas esperando angustiada. Se rapida y vete pronto.

Un saludo Julia
Última edición por julia el 26 Feb 2008 13:32, editado 1 vez en total.
Avatar de Usuario
1452
Vivo aquí
Mensajes: 12046
Registrado: 22 Sep 2007 12:36
Ubicación: Entre tus brazos...

Mensaje por 1452 »

¡Pedazo análisis, Andrómeda! ¡Y tremenda conclusión! :lol:

Yo no creo que ella fuera infiel, él sí y varias veces además y encima, no descarta volver a serlo.
Así que su tan agitado amor y toda su palabrería, me parece una farsa. No porque no crea que siente lo que dice, sino porque eso que él define como amor no creo que sea amor.
1
Avatar de Usuario
maverick
Me estoy empezando a viciar
Mensajes: 252
Registrado: 10 Feb 2008 07:40
Ubicación: asturias

Mensaje por maverick »

1452 escribió:Yo no creo que ella fuera infiel, él sí y varias veces además y encima, no descarta volver a serlo... eso que él define como amor no creo que sea amor.
Opino igual que Mil... ese amor... y ese rollo de los celos... no sé... me parece sospechasomente sospechoso... ;-)

Julia... si esta carta está escrita a quién yo creo... también me apunto a firmar... a ver si hay forma de que deje de molestar a las personas formales... ¡caray!...

;-) ;-) ;-)

Saludines a todos...
Maverick
1
Avatar de Usuario
madison
La dama misteriosa
Mensajes: 41144
Registrado: 15 May 2005 21:51

Mensaje por madison »

Querido jangel:
Quiero darte la enhorabuena (sí ya se que es un poco tarde) por tu paternidad, igual que a Mari carmen.
Supongo que estais en una nube todavía, tener un hijo es la mayor y mejor experiencia que existe.
Y es cierto que no vienen con un libro de instrucciones bajo el brazo, pero al verle salir ya sabes que algo ha cambiado en tu vida, desde ese instante hay un antes y un después; como por arte de magia la intuición se pone en marcha de una forma que antes nunca habías imaginado que existiera.Y las prioridades dan un giro de ciento ochenta grados.
El aroma más fantástico que he olido es el de una casa donde hay un bebé, es increible!!!
Es tan importante el dia a dia, cada segundo que vives con ellos, porque los dias pasan muy rápidos.
Es gratificante la tarea de ser padre. Cuando acaba de nacer tu hijo y te lo enseñan quedas petrificado, miras a tu pareja y no hacen faltas palabras, porque el pensamiento es el mismo ¿cómo es posible que nosotros hayamos sido capaces de hacer algo tan perfecto?
Un beso enorme Jangel :wink: y perdoname
Avatar de Usuario
Ivanovich
Foroadicto
Mensajes: 3168
Registrado: 18 Oct 2007 12:21

Mensaje por Ivanovich »

1452 escribió:¡Pedazo análisis, Andrómeda! ¡Y tremenda conclusión! :lol:

Yo no creo que ella fuera infiel, él sí y varias veces además y encima, no descarta volver a serlo.
Así que su tan agitado amor y toda su palabrería, me parece una farsa. No porque no crea que siente lo que dice, sino porque eso que él define como amor no creo que sea amor.
Exactamente es lo que yo entendí también de la carta y a lo que me refería en mi post anterior, una carta impulsada por celos y no por amor. De todas formas es un pedazo carta que invita a muchas reflexiones.
Avatar de Usuario
JANGEL
Vivo aquí
Mensajes: 11284
Registrado: 16 Mar 2005 19:19
Ubicación: Sevilla y olé
Contactar:

Mensaje por JANGEL »

Mi querida amiga Madison:

¿Qué hay que perdonar? ¿Tu amistad? Entonces, es muy fácil.

La vida, como bien sabes, da muchas vueltas. Hace un año todo era tan diferente. Ahora, entre el cambio de trabajo, los preparativos para recibir a la niña y el advenimiento de Irene, todo lo que me rodea ha dado un vuelco. Podría ser más complicado, pero a mí me parece incluso más hermoso. Desde que le vi la carita a Irene, tras salir de su letargo en el vientre materno, quedé prendado de ella. Me la comería a besos. Es tan dulce y tan tierna.

Cuánto me alegra haber recibido tu mensaje. Es una pena que las circunstancias me mantengan alejado del foro, pero sigo por aquí, naturalmente. Una de las cosas que me mantienen atado a este sitio es el lazo que me une a personas como tú. No sabes cuánto orgullo siento al ver que sigues manteniendo ese avatar que tan bien te representa. Por mi parte, me he enclaustrado entre libros, como un común bibliotecario, pues, al fin y al cabo, la vida consiste en catalogar experiencias, disfrutar de su lectura y organizarlas para atenderlas mejor.

Espero recibir más noticias de mi Dama Misteriosa.

Besos,

Jangel.
1
Avatar de Usuario
maverick
Me estoy empezando a viciar
Mensajes: 252
Registrado: 10 Feb 2008 07:40
Ubicación: asturias

Las mejores

Mensaje por maverick »

Queridos foreros Madison y JAngel:

Habeís escrito (ambos dos) las dos más hermosas cartas que he leído en todo el hilo... Están llenas de una gran humanidad, de un gran respeto, de un gran amor, como corresponde a la verdadera Amistad que, presiento por vuestras palabras, hay entre los dos... Esto me alegra profundamente, porque soy de los romántico-sensibles que creen aún que la Amistad es uno de los dos grandes mayores tesoros de las personas (el otro, para mí sería el Amor, aunque sé de buena tinta, que para muchos será el sexo... ;-); nada que objetar, pero creo que el Amor es más duradero ;-)).

Os doy las gracias a ambos por esos lazos que os unen y que nos habeís regalado en forma de cartas y, JAngel, permíteme darte mi enhorabuena por ese feliz acontecimiento que veo que ha tenido lugar recientemente en tu vida... Os deseo lo mejor a tí, a tu esposa y a ese nuevo bebé-chica que ha venido al mundo... Creo que ya tiene suerte, por tener a un papá escritor... Muchísima suerte para los tres... de la Buena... ¿eh?.... ;-) ;-) ;-)

Un saludo y un abrazo...
Maverick

P.d.- Prometo leerte JAngel
1
Responder